l’è quèll ch’a v vléva déi, chi ch’a so mè?
a n so gnént, mè, zò, a còunt cmè e’ do ‘d bastòun,
ch’a pastéss ènnch’ d’otite, pu a i vèggh póch,
e sa sti ucèl, ch’i mè casch, ò una lénta
tótta cripèda, quèll ch’a gí vuílt
l’è un èlt, chi sa, magari u m s’asarméa,
mo a n so mè, e adès farmé,
ch’ò una vòia ‘d butém stuglèd ma tèra,
e stè ‘lè quant u m pè, a n dmand ‘na masa,
e dop, s’u s pò, qualche schaléin d’inzò,
vérs chèsa, che ènca ‘lè mè u m basta póch
[Raffaelo Baldini, Aqua, La nàiva Furistír Ciacri,
Giulio Einaudi Editore 2000, p. 242]